alter ego

one of the traits and characteristic that i have and proud of that many of my friends and those who know me actually didn’t know or even noticed was once I set my attention to something, i never give up on it until I achieve what i desire or unless totally screwed up trying.
recently i had this plan on becoming an agent for many know it has good compensation and for some just a thought of it is somehow cool, although I’m not technically good at it I tried though (why did I say im not good at it?) its proven after I applied for about 8 companies, spent less than a thousand for meal, fare, reprinting resume, reloading my prepaid moblie(for conversation with companies representatives) still no luck. not to mention my efforts, patience and time spent during this whole procces, i got nothing in return but rejection letters sometimes thougts cross my head that my sacrifices (climate change, hunger etcetera) turns out worthless but on the other hand Im still looking on a bright side I dont care if they reject me its the expirience that I treasure, and the mistake that i commited so that in the futere never do the same

see, even totally screwed up by rejections .. never I lose hope, I’m not giving up, I know I can do it and I use all my mistake from the pastas a lesson for my present and future. never be rejected for the same reasons and soon all that reasons will be eliminated all that left is acceptance. and i have a very good feeling that what I want is right here in front of me and seems like I can almost smell it its just that I cannot touch it
not now, not yet but soon

a lot of the person that I spoke with or converse with, with this kind of matter stated that they admire me for having a very positive perspective despite of what ive been through maybe they cant take rejection the way I can ( somehow used to disowning)to tell the truth I’m not like that, sometimes I feel like losing grip, hopeless, feeling worthless feel down (way down).
friends say that I am cool , relaxed, patient and in control over things around me. im actually afraid that in time i might lose my cool and no one knows might end up, all I know is its not good, or could be worst.
sometimes these days I get mad easily, max up temper (almost) raging in anger. luckily no physical violence so far (except for hurting myself), I yell and curse (not my type)
definitely my alter ego

still hanging by a thread

11:54am after washing the dishes and finished up laundry I open my email for updates, open up blogsvertise to see if there is a task waiting for me, and unfortunatley there is none. I keep on reading and still keep on searching and signed up for couple of sites and downloading some software, read again following links after links websites after websites  all these for the sake of money blog, unlike yesterday, I dont feel like hopeless instead, I still believe that there is something rightin front of that I really wanted but still don’t see it but i believe its there, i just feel that there is something missing like a puzzle that has a misplaced piece.

I am a kind of person that doesen’t give up that easy, as you can observe from my previous posts, I’ve been thru emotions that is unusaul hmmm maybe for me that is unusual for I can’t get over it fast  and burried it inside me, not letting it go and living it from time to time to remind me painful that moment is or how sad my emotion from that moment. but hey although I suffered from it I’m still here posting… I’m not like the other that quit life. I’m still eager to find the cure and the light and answers, and not like the other who surrender and never do something about anything and the worst.. end their precious life..

left behind

2 in the afternoon after browsing and still searching for answers for the question running circle in my head I still end up confused. while the track on my playlist play the song called something i can never have I suddenly stop writing…

somehow it is related to my situation and the song amplifies this strange  feeling I am in, seems like I’ve been running faster and faster but still end up in the same place over and over again. things around me are moving fast and I can’t keep up.things that I’m longing for are hard to reach they are all seem so far ahead and I am crawling in slow phase I’m tired, and wish to end this all up.

unwell

kung inaakala nyo na ang storya ng buhay ko ay talagang stressful, depressing at sobrang lungkot ay hindi kayo nagkakamali hahah hindi naman ako over reacting dahil meron din naman akong masasayang bagay na naranasan tulad ng mainlove, magkaron ng madaming kaibigan, gumagala kahit saan at kung anu anu pa pero talagang mas masarap ikuwento ang mga masasaklap na nangyari at mga di malilimutang bagay na kadalasan ay walang naidulot kundi sakit ng pakiramdam o damdamin isa pa ay nais kong malaman ng mga palagiang bumabasa nito kung anu ang mga bagay na kahit kelan ay hindi nila malalaman sa personal at hindi nila aakalaing nararamdaman o ginagawa ko at isa sa dahilan nito ay para maka relate ang mga bumabasa at malaman nilang hindi sila nag iisa ang hirap kasi sa mga taong nalulungkot o depress ay masyado silang self-pitty na akala nila ay sila lang sa mundo ang pinanganak na malas sa buhay atakala nila na hindi sila naiintindihan ng iba.

gumising ako kaninang umaga na hindi ko alam kung anu ang aking pakiramdam marahil ay hindi ko parin matanggap ang pagkakareject sakin nung isang araw saglit akong naupo sa tapat ng aking damitan(closet), nag-isip, nagmuni muni at gumala nanaman ang malikot kong isip. biglang sumagi sa isip kong // mag suicide kaya ako?// hehe mula doon ay naglikot ang aking isip, paanong paraan kya?, bigti?, laslas?, lason?, tatalon sa tulay?, heheh medyo wierd dahil sa halip na umisip ako ng paraan magkaron ng solusyon e umiisip ako ng pagtakas alam ko naman na mali at labag sa batas ng kalikasan ang magpakamatay pero naisip ko cool siguro yun heheh at dahil paranoid ako at usapang kamatayn narin lang eh sumagi din sa isip ko na may bigla nalang susulpot sa aparador ko na isang nilalang na kukuha ng aking kaluluwa nasa isip ko ang isang babae grey ang kulay ng balat at muka itim na buhok mahaba at mukang hindi nasusuklay madilim ang paligid ng mata itim ang kulay ng labi at kahit sa ganung anyo ay makikitang nahihirapan sya at naghahanap ng kasama. tumunog ang alarm ng cellphone ko at bumalik mula sa mga kakaibang imahinasyon ang aking isip, oras na para pumasok sa iskul, exam ko ang araw na ito kaya kahit sobrang tamad akong kumilos ay napiulitan ako kumain, naligo at nag ayos ng sarili umalis ng bahay lumakad papuntang paaralan nag exam at umuwi ng bahay ang lahat ng iyon ay kumain lang ng dalawa at kalahating oras sobrang lapit lang kasi ng iskul sa bahay namin. muyla pag gising ay wala na akong inisip na iba kundi//saan ba ako papunta?, anu ba ang naghihintay para sa akin?, anu ba ang dapat at tama para sa akin?, anu ba ang dapat kong gawin?// medyo komedi dahil habang iniisip ko ito ay may mga soundtrack din na sumasabay sa loob ng kokote ko mga kantang gawa ng mga foreign bands(tear away-drowning pool, perfectly flawed- otep, amy-flyleaf  at iba pa) lalo tuloy akong nalungkot tulad ng kantang my own summer nakikita ko ang sarili kong walang magawa at kahit na anung gawin ko ay  I end up lying on the same spot staring at the star and I’m F*cking bored with it, alas doe na ng tanghali at halos isang oras na akong sumusulat ng post na ito hindi ko alam kung saan ito patungo at paano ito hihinto(hmm parang kanta ng parokya ni edgar heheh) sana may mangyaring kakaiba sa inaasahan at syempre dapat masaya naman ulit wala na akong maisip isulat kaya hanggang dito nalang muna…

first step(part 2):my life with the freaks

Matapos ang medyo may katagalan ng pagkakahiwalay ko sa paraiso madami narin ang nangyari mula noon nakalmpas na ng mga birthdays, at ilan pang mga okasyon, ang christmas at new year at iba pang mga holidays ang pagkaalis ko sa paraiso ay sya din pagkamatay ng aking social life madalas akong nasa bahay hindi humahawak ng aking cellphone, walang paki alam kung may dumarating ba na mensahe o may tumatawag na sa akin hindi ko narin nilalagyan ng load ang sim ko.(prepaid lang po ako) siguro mga tatlong buwan din halos yon kung nagtagal pa e baka ma expired na ung sim ko sa tagal ng hindi nagamit.. at nakalipas na nga ang bagong taon (2009 na!) madalang na ako magtext at kung sino lang ang mag bigay ng mensahe sa akin ay un lang ang kinakausap ko.. makalipas ang isang buwan ay na miss ko si paraiso.. pero huli na ang lahat wala na ang paraiso naglaho na sya sa mapa na dati naming pinagsikapan at pinagpuyatan mabuo nabalitaan kong may bagong grupo ang ilan sa mga nakilala at nakasama ko sa paraiso kaya naman hinanap ko ang kanilang numero ng telepono(cp) at sinabing gusto ko din sumali sa kanilang grupo at hindi namn ako nabigo dahil ilang saglit lang ay may nag padala ng form sa akin tru text message nag fill up ako at yun na nga.. isang mensahe ang dumating na nagsasabing welcome sa grupo.. at may dumating pang isang mensahe at isa pa at dumami na nga po sila.. dahil sa matagal narin na hindi na exercise ang aking kamay ay nahirapn akong sumagot sa mga mensahe nila pero ilang saglit pa ng usapan ay bumalik ang dating sigla ng mga daliri ko sa pag pindot sa munting telepono.. natuwang muli ang aking inbox dahil sa nag uumapaw na mga mensahe walang patid ang tunog ng aking telepono sa pag dating ng mga pagbati at pagpapakilala akala ko ay ok na… ala-una ng madaling araw sa araw ng pagpasok ko sa grupong iyon ay naging iisa ang aking kausap napakabilis humupa ng kanina lang ay kasing alab ng apoy na kamustahan at mainit na pagbabatian dahil doon ay hindi ko naiwasn maisip si paraiso hindi ko na siguro kasalanan kung mapag kumpara ko ang dalawang grupo aminado akong hindi perpekto si paraiso ang totoo ay marami syang kapintasan na kahit sa mga namiminuno nito ay nagsisimula ang bahid ng kasiraan pero kahit ganoon pa man ay masasabi kong minahal ko si paraiso dahil bagamat musmos at wala pang muwang ay nakikipag sagupa ito sa mga nais manira sa kanya hindi ito papa-api kahit kanino pero hindi naman nya kayang ipukol ang hawak nyang bato ni hindi nya kayang iwasiwas ang dala nyang pamalo para labanan ang mga nais kumutya sa kanya.. kitang kita ko ang tapang at determinasyon ng paraiso sa kabilang banda,ay pinilit kong limutin ang mga bagay na iyon alang alang sa pag bibigay galang sa bagong grupo binigyan ko ng pagkakataon ang grupong ito para tanggapin ako at tanggapin ko din naman sya isang linggo matapos ang ginawang pag anib mga ilan pang pag bati at pagpapakilala at umabot na nga sa animnapu ang miyembrong naitala sa aikng listahan isa ang agad kong napansin madalang sa mga miyembro ang makakausap mo sa madaling araw nsabi ko tuloy “wow gud boy/girl” ang aga matulog may ilan na nakapalagayan ko na ng loob ang di ko lang alam kung gayon din naman sila sa akin dahil hindi ko pa naman sila nakikilala ng lubusan wala naman nag taray o nagsunggit sa akin hindi gaya sa binagong paraiso na may miyembrong mataas ang pride pero mahina umintinde ewan ko ba kung bakit parang ang hirap nyang maunawa ang sinasabi ko at ang hirap din nmn nyang intindihin heheh bukod sa mga datihan ko ng kilala ay may lumilitaw na limang pangalan ang nakakakwentuhan ko na nkakasbayan sa biruan at kung anu pa sa sobrang simple kong nilalang ay sapat na ang gayong bilang para manatili ako sa grupong kung tawagin ay Grounded Freaks clan sa ngayon ay nagiging msaya na ulit ako… masaya nga ba tlga? ang inaalala ko lang ay malpit na ang bakasyon at malapit ng ma cut ang allowance ko panu na ngaun ang social life ko? panu ko mai-b,build up pa ang sarili ko?, walang pera sa blog site na ito. tpos na ba ang lahat dito? panu kung hanggang dito nalang ako? anu na kaya ang susunod kong gagawin? dito na ba natatapos ang first step ko?